lake Maninjau

Lake Maninjau

Donderdag morgen 19 dec. redelijk vroeg aangekomen bij onze home stay aan het meer. Als we ons , eenvoudige maar goede, hutje uitstappen zijn we in 6 passen aan de oever van het meer. 'Smorgens zijn in alle vroegte de lokale vissers al in de weer en de lichtinval is dan erg mooi. In nog echt uitgeholde éénpersoons boomstammen zetten de vissers hun netten uit of komen al terug van hun nachtelijke tocht. Er is in de buurt verder niets van restaurantjes of dergelijke en we zijn dus voor alles aangewezen op de homestay. Dat heeft als groot voordeel dat alle gasten met elkaar aan de praat komen. Wij o.a. met een nederlandse vader (74) en zoon van Indonesische afkomst en een alleenreizende belgische. Geanimeerd 5 grote flessen bier soldaat gemaakt (met zijn tweeën) hetgeen Jeanne enigzins moest bekopen met toegenomen trek in paracetemol. De andere dag desalniettemin fietsen gehuurd en het hele meer rondgefietst. Ruim 50 kilometer beetje op en af (soms bergop lopen) soms geen asfalt maar steenslag of rotsbodem dus 3 hoeraatjes voor onszelf en weer voldoende bier verdiend om de avond aangenaam door te komen. Een van de gasten is een amerikaanse jonge vrouw die het stemgeluid heeft van een ouderwetse scheepstoeter. Ze is verder niet echt onaardig maar twee minuten haar kwek houden zit er niet echt in. We vermaken er ons maar een beetje mee door samen met vader en zoon in het nederlands commentaar te leveren.

Op de derde dag nog even geprobeerd of het mogelijk was c.q. de moeite loonde om hier een dag eerder te vertrekken en dan nog een dag in Harau Valley te kunnen zijn. Dat moet een wonderschone omgeving zijn waar we in eerste instantie naar toe wilden (i.p.v. het lake) maar toen hadden ze geen plek in de homestay die daar is. Nu wel maar de transportkosten waren dusdanig hoog dat we er toch maar vanaf gezien hebben. Derde dag op fiets en 4de dag te voet de omgeving verder verkend en ons daar goed mee vermaakt. Het weer blijft daarbij opmerkelijk goed. Waren toch wel een beetje bang geweest dat regentijd op Sumatra wel eens echt regentijd zou kunnen zijn maar dat valt tot nu toe reuze mee. Soms 'savonds een bui maar overdag vrij zonnig. Op zondag werd gedurende de wandeling onze aandacht getrokken door stel trommelaars. Even kijken met als resultaat dat we werden uitgenodigd om een hapje mee te eten op een bruiloftsfeest. Je zit daar enigzins als kat in vreemd pakhuis maar mensen nodigen je zo nadrukkelijk uit dat weigeren ook bot lijkt. Gelukkig gingen enkele gasten die net voor ons kwamen gelijk weg toen ze hun bordje leeg hadden dus konden wij dat met goed fatsoen ook doen. Daarna drie uur gelopen om de flying fox te zien. Een grote vleermuis die ergens in de buurt moest huizen. Helaas ook met veel vragen slaagden we er niet in de goede plek te vinden. Morgen terug naar Bukittinggi en dag later (24 dec) met vliegtuig naar Medan.In Bukittinggi slapen we alle drie de keren dat we daar zijn in guesthouse Hello. Dat wordt gerund door een alleraardigste jonge chinees-indonesische die heel behulpzaam is. Zij blijkt bij nadere kennismaking boeddhiste en mogelijk heeft de goede instelling waarmee ze haar hotel runt ook iets met die levensovertuiging te maken. Oog hebben voor- en respect voor anderen hebben. Zelf drukte ze haar geloofsovertuiging treffend uit in de zin:"een boeddhist offert geen beesten maar deelt zijn/haar ego" . Bijkomend voordeel van het guesthoouse is dat we nooit de wekker hoeven zetten. Om kwart voor 5 'smorgens begint de eerste imam te preken/zingen en na zo'n 5 minuten kwèken er een stuk of 4 door elkaar heen.Er staan hier net zoveel moskeeën op een vierkante km. als protestantse kerken in een "fijn" zeeuws dorp. Die imams delen dus duidelijk wat anders dan hun ego.

De rit naar Bukittinggi niet met taxi maar met lokale bus gedaan. Rit duurt maar anderhalf uur dus dat was goed te doen.Route voert vanuit het meer de bergen in op een steile klim waarbij de 44 haarspeldbochten netjes genummerd zijn van 1 tot 44. Beklimming zou in de tour de France niet hebben misstaan.. Twee rijen voor ons in het minibusje werd een oude mevrouw zo erg wagenziek dat ze 5 kwartier heeft zitten overgeven en daarbij het geluid produceerde dat nog het meest deed denken aan een open hartoperatie zonder verdoving. 'smiddags in Bukittinggi op straat aangesproken door studenten die ons probeerden te verleiden een formuliertje in te vullen waarop aangegeven moet worden dat ze met jou in het engels hebben geconverseerd , hoe lang en wat je van hun engels vindt. Hem ermee geplaagd dat we dan toch eerst een gesprekje moesten voeren maar daar bakte hij weinig van. Moest vooral te rade gaan bij zijn medestudenten. Na 10 minuten staan er dan ook 6 of 7 puber moslimmeisjes om ons heen en het eind van het liedje is dat ze allemaal met Jeanne of mij op de foto staan. Naast een vriendelijke begroeting van "hello,where are you from" is " can I take picture" toch wel de tweede meest gehoorde zin hier op Sumatra.

Dinsdagmorgen om 5 uur op en om half 6 klaar staan voor "schipholvervoer". Expres een uur te vroeg afgesproken omdat we op de heenweg naar Bukittinggi 2 uur in file hadden gestaan wegens wegverzakking. Was inmiddels provisorisch gemaakt waardoor er geen opstopping was dus véél te vroeg op vliegveld Padang maar gelukkig hadden ze daar lekkere cappuccino. Om 1 uur 'smiddags geland in Medan en daar na 6 keer aangesproken te zijn en flink wat gepingel taxi genomen naar Bukit Lawang. De plaats in Sumatra waar je moet zijn om de Orang Oetangs te zien. Achteraf waren we blij dat we geen openbaar vervoer genomen hadden wat we aanvankelijk wel wildenwant de taxi deed er al ruim 3 uur over en de chauffeur , die verder niet onaardig was, reed eigenlijk onverantwoord hard behalve op het moment dat hij in slaap dreigde te sukkelen. Toen maar flinke pauze met koffie en eten ingelast. Rond 6 uur in Bukit Lawang aangekomen. Een klein toeristendorpje aan een vallei met snel stromende rivier dat qua accommodatie helemaal is ingesteld op toerisme.