kat in vreemd pakhuis

Vrijdagnacht 3.15 uur op, koffer pakken, 4 uur taxi naar vliegveld dat uur rijden is. We moeten niet naar het grote vliegveld maar naar de LCC terminal die daar een km. of 10 vandaan ligt. We blijken een nieuweling als taxichauffeur te hebben getroffen die na ongeveer een uur ergens in de bossen bij Weese lijkt te zijn beland ( ik gebruik hier maar de Ryan Air variant voor Air Asia) maar duidelijk niet bij de voorkant van het vliegveld. Omdat we de tijd , tegen onze gewoonte in, toch al vrij krap genomen hadden werden we vrij snel een beetje zenuwachtig. Gelukkig ging de TomTom , die heel de tijd al aanstond, toch over op een andere routebeschrijving zodat we uiteindelijk toch op tijd waren. In vergelijking met de vliegvelden waar we tot nu toe gebruik van gemaakt hebben wordt dit vliegveld gekenmerkt door een uitstekend geregisseerde chaos waarbij op ieder dubbeltje bezuinigd wordt. Er zijn haast meer " gates" waarvan talloze vliegtuigen vertrekken dan stoelen om op te zitten voor de wachtende passagiers. We gaan te voet naar ons vliegtuig waarbij we onderweg toch zeker 6 keer in het verkeerde toestel zouden kunnen stappen ware het niet dat er op ieder kruispunt vluchtverkeerleiders staan die hier niet de vliegtuigen maar de vertrekkende passagiers begeleiden. " 't kum zoals het kum en het gaat zoals het gaat" zullen we maar zeggen. Op het vliegveld van Yangon worden we netjes opgehaald door iemand van het door ons gereserveerde hotelletje. Vrij lange rit waarbij eerst alles schoon en goed ontwikkeld lijkt maar naarmate het centrum nadert wordt het wel wat meer derde wereld Azië. Na koffers op kamer en het gebruikelijke "even bijkomen" gaan we vrij snel de straat op voor eerste verkenning. Klein plattegrondje erbij en vragen op eerste hoek aan voorbijganger in welke richting wij ons precies voortbewegen. Dat is voor het kaartlezen namelijk handig om te weten. Temeer dat hier nergens een straatnaam aangegeven lijkt te staan en daar waar wel iets staat het in tekens geschreven is die werkelijk nergens tot te herleiden zijn. Maar goed als we die kant op lopen en de kaart zo vasthouden dan moeten we nu ( na een minuut of 20) toch ongeveer daar zijn. Maar dat lijkt er niet op. Meerdere keren ergens hulp gevraagd maar ons engels lijkt voor hen net zo te werken als die rare tekens voor ons. Een kaart lezen is er voor hen blijkbaar al helemaal niet bij. Zelfs met 5 à 6 personen komen ze er niet uit waar ze zelf wonen. Dus besluiten we maar om op langs dezelfde weg terug te wandelen en bij ons hotel poging tot heroriëntatie te doen. We hebben zo langzamerhand ook honger maar van hetgeen we onderweg tegenkwamen wou de trek niet echt komen. Het had nog het meest weg van gekookte ingewanden e.d. Als we op terugweg langs een bank met ATM komen besluiten we om te proberen of die ons Myanmar geld wil geven want op vliegveld lukte dat niet. Hier kunnen we het proberen en zo nodig assistentie van bankmedewerker vragen. Lukt ook hier niet maar we worden wel heel keurig geholpen en bankmedewerker gaat met hoofdkantoor bellen omdat hij het ook niet snapt. Lijkt uiteindelijk mogelijk te liggen aan het feit dat mijn ING pas niet voor Myanmar geldig is. Krijgen netjes flesje water om de inmiddels bezwete koppen wat af te laten koelen en met behulp van meerdere bankmedewerkers lukt het uiteindelijk om erachter te komen waar we zitten. Zijn dus vanaf het allereerste kruispunt het bos in gestuurd. Terug bij het hotel houden we de kaart wat anders vast en lukt het om binnen 100 meter een eettentje te vinden. Lang geleden dat we zo'n "kat in vreemd pakhuis" gevoel hadden gehad.