vakantie in een vakantie

Zijn nu een hele week in Nyaungshwe, bij het Inle lake, en vermaken ons inderdaad opperbest. In en rondom het dorp en op het meer is van alles te zien c.q. te beleven. Zondag zijn we op de fiets een stuk om het meer gefietst, hebben ons bij zo'n drijvend dorpje nog een uurtje tussen de huizen door laten roeien en aan het eind van de middag een heus "Wine estate" bezocht en de aldaar geproduceerde wijn geproefd. Was lekker om weer eens een wijntje te proeven. Normaal kun je dat hier of niet krijgen of het is belachelijk duur in vergelijking met het bier. Bier smaakt bij aziatisch eten so wie so lekkerder. Wij drinken driekwart liter flessen Myamar beer. Dat heeft op dit moment een "promotie"waarbij er onder de kroonkurk vermeld staat of je prijs hebt. In het eerste restaurantje in Taung Goo wezen de dames van de bediening ons daar netjes op. Omdat het eten er ook uitstekend was hebben we daar meermaals gegeten en verdomd we hadden altijd wel een prijs. In ruil voor hun eerlijkheid om ons op de promotie te wijzen en ons te vertellen dat we prijs hadden (dat konden we zelf toen nog niet ontcijferen) mochten de dames van de bediening de gewonnen prijzen , van 200 of 500 kyat , zelf houden. Dat is ong. 15 en 40 cent. De keer dat we een gratis fles bier wonnen hebben we die zelf maar buit gemaakt. Inmiddels kunnen we zelf ontcijferen wanneer er thank you staat (in de voor ons onontwarbare tekens) en weten we of we prijs hebben. Voor de hoeveelheid gewonnen kyat zijn we nog wel afhankelijk van het bedienend personeel. Sindsdien is het sport en afwachten in alle volgende restaurantjes/café's of de ober de doppen ongemerkt probeert mee naar achteren te smokkelen of dat hij of zij ons eerlijk op de mogelijkheid iets te winnen wijst. Het komt helaas toch te vaak voor dat men probeert de doppen ongemerkt en/of nonchalant mee te nemen zonder ons op de promotie te wijzen. Jeanne komt dan steevast in aktie om de doppen terug te vorderen. Helaas hebben we niet zo vaak meer prijs als in het begin.Het zou theoretisch kunnen dat we een keer een miljoen gewonnen hebben en de ober zei dat het tweehonderd kyat was. Die kans is echter uiterst klein want dan had de ober de tent waarschijnlijk (hopenlijk figuurlijk) toch wel afgebroken. Tot zover het bier.

Maandag zijn we weer in alle vroegte het meer op gegaan en hebben weer zo'n lokale, kleurrijke markt bezocht. Deze keer waren daar ontzettend veel boeren met de ossewagen naar de markt toe gekomen en dat leverde in het ochtendlicht een mooi sfeerbeeld op. Dinsdag rust en regeldag gehouden en woensdag op de fiets naar de "hot springs" geweest. Een soort thermaal bad dat wel veel kleiner is dan ons Sanadome maar er in luxe nauwelijks voor onder doet. Meer dan de helft van de (weinige) aanwezige bezoekers sprak nederlands en dat leverde ons op dat we met een belg vrijdag de taxikosten delen naar een grot (een uur rijden van ons vandaan) waar blijkbaar bhoeddabeelden uit de hele wereld gestald worden. Na twee uurtjes weken in het warm water (wie gaat er in godsnaam in de tropen in een badje van 38 graden zitten?) de Thermen verlaten en zijn we weer terug gefietst naar ons dorp. Eerst nog wel lekker gegeten in een restaurantje dat pas 5 dagen open bleek te zijn. Het eten was er prima en Jeanne vond het, toen we al weer op de fiets zaten, jammer dat we de leuke eigenaresse niet wat bruikbare tips hadden gegeven om hun simpele restaurantje wat aantrekkelijker aan te prijzen. B.v. door buiten op bord al te vermelden dat er gezuiverd (purified) water wordt gebruikt bij het bereiden van de maaltijd of in de fruit juices. Veel toeristen schrikt o.a. om die reden een eenvoudig restaurantje langs de kant van de weg (buiten het toeristencircuit) af terwijl het eten er vaak prima en spot goedkoop is.

Aan het eind van de middag en een dag later nog enkele kloosters bezocht en op die wijze iets meer meegekregen van het leven van alledag van de , veelal, jonge monniken. Zo staat men voor 5 uur op, om 5 uur ontbijt, vervolgens de deuren langs voor de aalmoezen ('s morgensvroeg gaan ze in rijen door het dorp),7 uur corveé, daarna school en gebeden opzeggen (althans zo noem ik het maar) en om half elf de lunch. Dan komen ze allemaal met hun bedelnap naar de eetzaal en eten die dan leeg waarbij er ook iets van soep geserveerd lijkt te worden. Ik (man) wordt zelfs uitgenodigd om mee te eten, wat ik niet doe, en wordt voorgesteld aan monnik "no. One" door een engels sprekende man die me uitnodigt gerust de eetzaal binnen te gaan. Het is heel opmerkelijk hoe gastvrij die kloosters/monniken zich tegenover buitenstaanders opstellen. Je kunt overal , b.v. onder de les of onder het gebed, zo binnenwandelen en foto's maken.Vaak wordt je al voor je het hebt gevraagd met een gebaar uitgenodigd om verder te komen. Moet je soms wel je natuurlijke schroom om zo brutaal bij iemand naar binnen te kijken en beetje aan de kant schuiven. De lunch van half elf blijkt overigens de laatste maaltijd van de dag te zijn. Dan wil je denk ik bij het ontbijt om 5 uur 'smorgens wel weer een beetje trek hebben.

Iets anders, zeer opmerkelijks, vinden we dat ( in ieder geval Jeanne en ik) blijkbaar in onze jeugd zo geconditioneerd zijn om monniken iets verhevens, sacraals, toe te schrijven dat we iedere keer weer ietwat verbaasd zijn als de monniken ons hun wereldse kant tonen. Zo kijken we iedere keer weer wat raar op als ze brommer rijden, met een mobieltje zitten te spelen, lui de krant liggen te lezen of aan het voetballen zijn in hun blote bast.De jonge kinderen blijken onder de les net zo te aan te rommelen en te klieren zoals wij dat vroeger ook deden. Grappig en mooi om dat allemaal zo van dichtbij mee te kunnen maken. Tussendoor drinken we regelmatig ons pilsje , rusten wat uit of liggen lekker lui op bed dit soort berichtjes te schrijven en doen waar we verder zin in hebben. Geen gereis iedere dag en even niet steeds zoeken naar nieuw onderkomen. Alhoewel daar Jeanne nu weer mee bezig is. Kortom echt een mini vakantie in een hele grote.

Aan het eind van de middag nog een keer het lake opgevaren om de zonsondergang te zien. Dat leverde niet zo veel op. Aan het begin van het meer liggen steevast drie bootjes op toeristen te wachten waar ze hun "kunstje van het op een been balanceren" voor doen. Een hoog National Geografic"gehalte om een mooie foto te krijgen in ruil voor wat geld. We zijn daar pricipieel op tegen maar voor een mooie foto moet je je principes opzij durven zetten.

Voor de rest zitten er op het meer enkel maar echte vissers. Die moeten hun brood eerlijk verdienen maar leveren daarbij ook mooie plaatjes op.