op weg naar de lemuren

En route. Vanochtend stond er om 8.30 een, op het eerste oog, uitstekende, auto voor de deur met een op het andere oog sympathieke chauffeur. Een wat oudere man (46) die gelijk de indruk wekte zich dienstbaar te willen opstellen. Onderweg drukte hij het zelf leuk uit door ons duidelijk te maken dat zowel de auto als hijzelf, tot we over 24 dagen terug zijn in Antananarivo , a.h.w. van ons zijn. Ik voel me dan ook gelijk vrij om hem drie keer kort achter elkaar te vragen om te stoppen omdat ik een foto wil maken. Wat later bedwing ik me wel regelmatig maar dat heeft niets met de chauffeur te maken. Alles went waarschijnlijk maar ik kan me niet herinneren gedurende een rit van 170 km. haast continue zo'n mooi en levendig landschap te hebben gezien. Veel rijstvelden die afgewisseld worden door pittoreske dorpjes waar een levendige sfeer heerst. Elk dorp heeft weer zijn eigen specialiteit. Van groente en fruit via de wijnstreek , fois de gras, muziekinstrumenten en gipsen mariabeelden naar het maken van houten speelgoedauto'tjes. Ook staan er heel veel kleine steenbakkerijtjes langs de kant van de weg en lijkt bijna iedereen in een stenen huisje te wonen. Het doet onderweg nergens armoedig aan. Dat beeld verdwijnt als sneeuw voor de zon als we na ongeveer 5 uur arriveren in een redelijk groot stadje. In eerste instantie zijn we even druk met het vinden van een hotelletje dat niet vol zit en hebben daarom nog weinig oog voor de omgeving. Als we echter in de middag een wandeling door het stadje maken spat het " derde wereldbeeld" er letterlijk vanaf. Er lopen veel mannen , vaak bloodvoets, met (ik noem het maar) "loopfietstaxi's , vaak ook hardlopend, vrachtjes of mensen te vervoeren. De meeste mensen gaan armoedig gekleed en lijken nauwelijks iets te hebben Dat geldt wederom niet voor ons. Wij hebben nu in een, weliswaar wat vervallen en ouderwets aandoend , hotelletje een prachtige kamer met balkon. Ik kan het (ondanks de bovenstaande beschrijving van de armoede) niet nalaten om de prijs van de kamer te noemen omdat we het prijspijl in dit soort landen zelf toch ook een van de charmes van het reizen vinden. Welgeteld 8 euro kost ons die grap en de kamer die we hebben ( nummero 1) wordt voor die prijs in de lonely planet ook nog eens speciaal aanbevolen als romantisch vanwege het uitzicht en het balkon. Deze prijs blijkt echter ook voor Madagaskar wel bijzonder laag te zijn. Jeanne boekt net telefonisch enkele overnachtingen en die zitten weer tegen de 25 euro. Donaties zijn echter nog niet nodig, we lijken het financieel vooralsnog te kunnen blijven redden .'sAvonds naar een restaurantje geweest waar ze Afrikaans/Madagascarese (?) muziek maakten. Enigzins jammer dat we ons voor de terugweg (klein stukje door twee donkere straatjes) toch wat ongerust moeten maken m.b.t. het gevoel van veiligheid. We worden wel thuisgebracht door zo'n looptaxi maar op de chauffeur van dit transportmiddel zou ik mijn spaargeld qua veiligheid toch niet helemaal inzetten. Maandag verder het binnenland in. Met elke kilometer die we vooruit gaan lijken we een jaar of zo in de tijd terug te gaan. Waar we gisteren al heel veel steenbakkerijtjes zagen staan ze ook nu haast continue langs de kant van de weg. Het lokale transportmiddel, voor zover de vracht niet op het hoofd wordt gedragen, is de ossewagen. We komen echter soms ook een soort slede tegen die getrokken wordt door een zeboe. De slede is dan gewoon een flinke blok hout waar de vracht op gebonden is. Volgens mij precies zoals het bij ons in de late middeleeuwen ging. Even verderop blijkt ongeveer het hele dorp bezig om grote rotsblokken , middels houten palen, helemaal tot poeder fijn te stampen. Daar moet cement van gemaakt worden waar dan weer een cementen vloer van gelegd kan worden waarop de rijst gedorst kan worden Het dagelijks bordje rijst komt voor deze mensen duidelijk niet uit het snelkookpak van Lassie. Even verderop heeft het volgende dorp wasdag in de rivier, waar gelijktijdig weer anderen aan het goudzoeken zijn. Ook vandaag kijken we onze ogen uit en gaat de lange rit niet echt vervelen. Door een lekke band die verwisseld moet worden, maar ook gerepareerd , blijven we op 100 km. van het uiteindelijke reisdoel voor vandaag steken. Over die 100 km. gaan we morgen zeker nog 5 uur doen want de weg is inmiddels echt gatenkaas geworden en hij schijnt enkel nog maar slechter te worden. Moet met gelijkblijvend uitzicht geen probleem zijn. Dinsdagochtend dus verder richting kust waar we het eerste nationale park willen bezoeken. Onze chauffeur spreekt overigens bij nader inzien net zo weinig mots francais comme moi en dat leidt in ieder geval soms tot babylonische spraakverwarring. De afstand blijkt geen 100 maar 260 km. en de weg is zeker niet slecht te noemen. Wat wel klopt is de tijdsduur van 5 uur.Onze inschatting van de automoet ook bijgesteld worden. Even dachten we bij vertrek dat hij 46.000 km. gelopen had. Inmiddels zijn we er vaovertuigd dat hij de klok enkele malen is rondgeweest. Weten niet of dat 2x is geweest of4. Het blijkt bij nader bekijken wel een echt oudje maar we gaan er maar vanuit dat hij het blijft doen. Het landschap wordt naarmate we verder gaan droger en saaier. De weinige hutjes die we nog tegenkomen ogen nog armoediger dan die welke we het laatste stuk gezien hadden. Totdat de grond weer wat vruchtbaarder wordt en er weer rijstvelden te zien zijn. Dat is gelijk te merken aan de manier waarop zowel de mensen als de huisvesting eruit ziet. Ongetwijfeld zo logisch als wat maar wij staan daar normaal gesproken nooit bij stil. Zijn nu druk bezig met het zoeken naar een goede deal voor de huur van een 4x4 auto. Die hebben we nodig om bij dat park te kunnen komen.